Του ε.α ταξιάρχου της ΕΛ.ΑΣ ΚΑΛΙΜΑΝΗ
Κωνσταντίνου του Δημητρίου.
-Δραματικές σκηνές και απίστευτα τραγικές
ιστορίες διαδραματίζονται τελευταία
στα θαλάσσια μεσοδιαστήματα Ιταλίας και Λυβύης από τη μια πλευρά και
Ελληνοτουρκικών παραλίων από την άλλη.
-΄Ανθρωποι σε σαπιοκάραβα, στοιβαγμένοι σαν αντικείμενα,
σε μια απέλπιδα προσπάθειά να περάσουν
απέναντι, καταλήγουν τελικά, οι περισσότεροι στον υγρό τάφο, ενώ λίγοι, έχουν μερίδιο στο όνειρο και τη ζωή, αν δεν
έχουν την ακόμα μεγαλύτερη ατυχία να χρησιμοποιηθούν ως ακούσιοι δότες οργάνων τους.
-Η χώρα μας, έχει το θλιβερό προνόμιο, ως
το εξ ανατολών ακροτελεύτιο τμήμα της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, να δέχεται το
μεγαλύτερο βάρος του προβλήματος. Εκατοντάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι αφροασιάτες, από τη Συρία, το
Αφγαγιστάν, τη Σομαλία, το Σουδάν, το Ιράκ, την Υεμένη, έχουν εισέλθει στο Ελληνικό έδαφος ή
περιμένουν καρτερικά στα παράλια της Μικράς Ασίας, τους Τούρκους δουλεμπόρους
να τους μεταφέρουν εδώ.
-Το πρόβλημα έχει πολλές, νομικές
και κοινωνικές προεκτάσεις και
αναγνώσεις.
-Από τη μια πλευρά η Συνθήκη της Γενεύης που αναγνωρίζει την ιδιότητα του
Πολιτικού Πρόσφυγα και συνεπώς δικαίωμα
παραμονής και εργασίας στη Χώρα μας και
συνακόλουθα και στις άλλες Χώρες της συνθήκης Σενγκεν, στους μετανάστες εκείνους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, συνεπεία
της πολιτικής ή κοινωνικής τους
ταυτότητας και δράσης, που αποδεδειγμένα
προκάλεσαν κίνδυνο δίωξής των.
- Από πλευράς Ανθρωπιστικού Δικαίου, δηλαδή των γραπτών αλλά και άγραφων
ηθικών και νομικών κανόνων, που συμπεριλαμβάνουν το σύνολο των θεμελιωδών και
απαράγραπτων ατομικών δικαιωμάτων, δύσκολα θα μπορούσε να αιτιολογήσει κανείς
την αντίθεση και την άρνησή του, σε οποιονδήποτε μετανάστη, σε οποιονδήποτε πολίτη αυτού του
κόσμου, να διεκδικεί συνθήκες
ανθρώπινες σε οποιαδήποτε χώρα
αυτού του Πλανήτη, για τον ίδιο και τα παιδιά του.
-Όμως, όπως όλα τα κοινωνικά προβλήματα και το συγκεκριμένο, εκτός από τη
νομική και ηθική του υπόσταση, έχει και τη
δική του πρακτική διάσταση που κατά κανόνα επισκιάζει, αν δεν υπερτερεί
των άλλων.
-Η Ευρώπη, ο πιο φιλόξενος
προορισμός των απελπισμένων, έχει ήδη ξεπεράσει τα όρια και τις κοινωνικές,
πολιτικές και οικονομικές αντοχές της και τα φαινόμενα ξενοφοβίας απειλούν το
μοντέλο κοινωνικής συμβίωσης που οικοδομήθηκε στα ερείπια του Β΄Παγκοσμίου
Πολέμου.
-Δυστυχώς, δεν μπορεί να βρεί ισορροπία που να συνδυάζει τη διάσωση των
χιλιάδων ανθρώπινων ψυχών, που φτάνουν μισοπνιγμένοι, στη Ρόδο, στη Μάλτα, στη
Λαμπεντούζα και τη διασφάλιση της ομαλής ενσωμάτωσής τους, όσων γίνονται αποδεκτοί στο Ευρωπαϊκό έδαφος,
που παλεύουν να σωθούν από το στιγματισμό του « παρίσακτου εισβολέα».
-Το πρόβλημα δεν είναι Ελληνικό, Ιταλικό, Ισπανικό ή Πορτογαλικό, Ευρωπαϊκό και η λύση του βρίσκεται στις χώρες
προέλευσης των μεταναστών.
-Πρέπει η Ε.Ε, αλλά και οι ΗΠΑ, να σταματήσει να πυροδοτεί τις συγκρούσεις
και τις κοινωνικές αναταραχές, στις πλούσιες εδαφολογικά, αλλά εξαθλιωμένες από
πλευράς διαβίωσης των πολιτών τους Αφροασιατικές Χώρες, που εξαναγκάζει σε
υπανάπτυξη και να τις συνδράμει στη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης και
ελευθερίας.
-Πρέπει να επιβάλει στην Τουρκία την τήρηση των όρων επανεισδοχής των
μεταναστών που μέσω των εδαφών της
καταλήγουν στη χώρα μας, που με το τέχνασμα της μη καταγραφής των μας
επιβαρύνει.
-Πρέπει η φύλαξη των συνόρων των
μεσογειακών χωρών να αντιμετωπιστεί
πλέον ως τα νότια σύνορα της Ε.Ε. και το
κόστος και την ευθύνη να τα αναλάβει
αυτή.
-Είναι ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας και κυρίως της
συνκυβερνώσας πλειοψηφίας, να θέσουν με
σοβαρότητα, στα αρμόδια όργανα της Ε.Ε , ολες τις παραμέτρους
του μεταναστευτικού προβλήματος και
ειδικότερα την δική μας ανυπαρξία σε δομές υποδοχής και παροχής φροντίδας και
εργασίας στους χιλιάδες των μεταναστών.
-Σοβαρότητα, που δεν δείχνει η
απύθμενη ελαφρότητα και o πρωτόγνωρος ερασιτεχνισμός της
αρμόδιας Υπουργού Μετανάστευσης.
-Η αναγνώριση από την
Ε.Ε, ότι δεν μπορεί να υπάρξει
αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική, αν δεν υπάρξει συνολική και
ενιαία προσέγγιση, στα πλαίσια της αλληλεγγύης
των κρατών-μελών, θα αποτελέσει και την αρχή της λήψης μέτρων επίλυσης
του προβλήματος.
