- Κυβέρνηση Τρικούπη στην Ελλάδα του 1885 και οι συνεχείς  απόπειρες αναδάσωσης του Λυκαβηττού σκόνταφταν στην αμέλεια που επιδείκνυαν για την προστασία των φυτών οι περιπατητές και στην αδηφάγο διεκδικητική  βουλιμία των αγρίων κτηνοτρόφων της περιοχής, όπως ο  Γεραμάνης που θεωρούσε λιβάδι του την περιοχή και κάθε φορά εκδήλωνε τη διεκδίκησή του αυτή με βία και αγριότητα, ξεριζώνοντας τα νιόφυτρα που του χαλούσαν τα βοσκοτόπια.

- Δεν ήταν τυχαία λοιπόν η επιλογή του Καλπούζου για τη φύλαξη του Λυκαβηττού. Ήταν άνθρωπος τραχύς, σκληρός, με μάτια γερακίσια, ασπούδαστος και χωρίς τρόπους.΄Ομως άφοβος, άτεγκτος, πιστός στο καθήκον που του ανατίθετο, μπρος στην επιτέλεση του οποίου, δεν υπολόγιζε τίποτε και κανέναν.

-΄Ενα πρωινό μιας Κυριακής του Γενάρη, ανέβηκε στο Λυκαβηττό για να τον περπατήσει ο Άγγλος Πρεσβευτής στην Ελλάδα, Αρθούρος Νίκολσον με τη σύζυγό του. Στα Πευκάκια βρήκε τον Καλπούζο να φυλά τη φυτεμένη έκταση και ο οποίος του απαγόρεψε, ως όφειλε, την είσοδο στο χώρο. Ο πρεσβευτής, παρόλα ταύτα, με την υπεροψία του διπλωμάτη της Mεγάλης Αγγλικής Aυτοκρατορίας (!), απαίτησε να διαβεί.

-Κάτι στη συνεννόηση, Τις εί και σπίκς ίνγλις, μεταξύ τους, κάτι η επιμονή του διπλωμάτη να περάσει βίαια το σκόπελο της Νομιμότητας, αγρίεψαν τα πράγματα και ο ΄Αγγλος αφού πρώτα  βρέθηκε ανάσκελα να βλέπει πρωί - πρωί τα αστέρια, μετά έγίνε Λούης, προκειμένου να γλυτώσει από τον Καλπούζο, που έγινε φωτιά κι ανεμοζάλη και τον καταδίωκε φωνάζοντας: Άγγλοι άποικοι, προσβάλλετε, τους Νόμους, το Σύνταγμα κι αυτήν τη Βασιλείαν: Νομίζετε πώς βρίσκεσθε, μωρέ, εις την Αγγλίαν;

- Οι εξελίξεις που ακολούθησαν το συμβάν ήταν ραγδαίες. Ο μανιασμένος και εξευτελισμένος Πρεσβευτής, δεν ησύχασε και, πέρα από την έγγραφη έκφραση συγγνώμης, που υπήρξε από τον πρωθυπουργό Τρικούπη και τον Βασιλιά, αλλά και την παραδειγματική τιμωρία του Καλπούζου, που του επιβλήθηκε, δυο μήνες φυλακή στις στρατιωτικές φυλακές της Ακροναυπλίας, χωρίς δίκη!.. κι αποπομπή του από το σώμα της Χωροφυλακής, απαίτησε «κάτι παραπάνω»: Ζήτησε αποζημίωση σημαίας.

-Την 7-1-1885, απόσπασμα 70 χωροφυλάκων παρατάχθηκε με την επίσημη στολή του Σώματος στην πλατεία Συντάγματος, και ενώπιον του διοικητού της μοίρας Στεφάνου και του προξένου της Αγγλίας Μέρλιν, διαβάστηκε το διάταγμα αποπομπής του Καλπούζου και τιμήθηκε διά των όπλων η αγγλική σημαία, με παράλληλη υποστολή της Ελληνικής……

-΄Όταν ένα γεγονός διαχρονικά επαναλαμβάνεται, όπως αυτό της διαπόμπευσης και της περιφρόνησης του λαού μας και των συμβόλων του, γίνεται πράξη κοινή, παύει να ξενίζει και να προκαλεί αισθήματα αντίδρασης και αντίστασης. Μεταβάλλεται σταδιακά σε πόνο, λύπη και τέλος ανοχή για το κακό που συντελείται, συμβάλλοντας στο Μιθριδατισμό του ΄Ελληνα, ο οποίος εθισμένος πλέον στο δηλητήριο της υποτέλειας, παύει να νοιώθει και αποδέχεται  την ανώφελη ζωή του.

-Υπάρχουν γεγονότα που δείχνουν δρόμους. Που σε πεισμώνουν, ακριβώς γιατί δυσανασχετείς ή θυμώνεις. Παίρνεις δύναμη από το νόημά τους κι εννοείς την πράξη δική σου. Θέλεις να διώξεις, όπως ο Καλπούζος, όσους επιβουλεύονται το μέλλον των παιδιών σου. Να σώσεις τα νιόφυτρα, την ΕΛΠΙΔΑ , από τους βάρβαρους.  Είτε λέγονται τρόικες, Δ.Ν.Τ, Ευρωτραπεζίτες, ή ντόπιοι πολιτικάντηδες. Να προστατέψεις τα ιερά και τα όσια, χωρίς να εξετάζεις και να ερμηνεύεις. Χωρίς να συμβιβάζεσαι. Να γίνεσαι Επαναστάτης. ΄Αναρχος…

-Πάντα, υπήρχαν και υπάρχουν  Καλπούζοι που φυλάνε Θερμοπύλες, είτε αυτοί είναι ανιδιοτελείς και αδέκαστοι στην υπηρεσία του πολίτη υπάλληλοι, είτε στελέχη στην υπηρεσιακή ιεραρχία της Δημόσιας Διοίκησης και πάντα υπήρχαν  και υπάρχουν ανίκανοι και ανάξιοι πολιτικοί, εντολοδόχοι και εγκάθετοι ξένων συμφερόντων που με χαρακτηριστική δουλοπρέπεια τους παρακάμπτουν, τους λοιδορούν, τους αποκεφαλίζουν. Φύτρα κακή, με τα γιόματα ονόματα και τα αδειανά κεφάλια, όπως λέει και ο Παλαμάς.

-O΄Ελληνας πολίτης, κάτω από τις σημερινές συνθήκες εθνικής και πολιτικής υποτέλειας, έχει ένα και μόνο ΧΡΕΟΣ. Να στέκει άγρυπνος ακρίτας της δημιουργίας του. Κέρβερος και γιγάντιος στην Πύλη, για να μην η Χώρα καταληφθεί από τους εντός, ή εκτός των συνόρων βαρβάρους και τα νιόφυτρα και νιόβλαστά της ποδοπατηθούν.

-Σε μια τέτοια αποστολή, ο συνειδητοποιημένος πολίτης, φυλάει τα θέμελα και  στήνει κάθε φορά τα σύνορα του προορισμού του. Δημιουργεί, έχοντας τις αξίες ως οδηγό, έχοντας ρίζα δυνατή. Προχωρά, χωρίς να χάνει τα κέντρα αναφοράς του, επαναπροσδιοριζόμενος κάθε φορά στις αλλαγές. Τούτο είναι δυνατό μέσα από τη δημιουργική πράξη και τη μνήμη -τη συλλογική μνήμη, με την οποία διδάσκεται και κραταιώνεται το παρόν, και προσδιορίζεται το μέλλον.