-Η  Ελληνική  Αστυνομία, ως θεσμική λειτουργία του Κράτους, αλλά  και ως Οργανισμός  εργαζομένων ένστολων πολιτών, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σε όλα σχεδόν κράτη της υφηλίου, ζει , κινείται και εργάζεται ,μέσα  σε  ένα  κοινωνικά  Ρατσιστικό και  αδικαιολόγητα  σκληρά, πλαίσιο.

-Έχει την παγκόσμια πρωτοτυπία να πρέπει,  όχι απλά να προσαρμόζει  την υπηρεσιακή κουλτούρα και δράση της, στη μεθοδολογία και την πρακτική που η  κάθε φορά κοινοβουλευτική  πλειοψηφία με Νόμους και Κανονισμούς προδιαγράφει, αλλά, το τραγικότερο, να αντιπαρατίθεται με όλο σχεδόν το πολιτικό σύστημα, που καθημερινά απαιτεί τη  ΜΗ  εφαρμογή των  Νόμων,   τον πλήρη  ευνουχισμό της , τον ηθικό και επιχειρησιακό μηδενισμό της, με αντάλλαγμα  την απονομή πιστοποιητικών ευαισθησίας και δημοκρατικότητας, όπως εννοούν την αδιαφορία, την απραξία και την ενδοτικότητα οι σύγχρονοι πολιτικάντηδες.

 -Ο  Έλληνας αστυνομικός εκτελούσε και εκτελεί  καθήκοντα και υποχρεώσεις έχοντας απέναντι  και απίστευτα εχθρικά εναντίον του, όλο σχεδόν το πολιτικό σύστημα, που οργανωμένο παρασκηνιακά ως Κράτος, ανάλογα με τις κατά καιρούς αλώσεις του, από τους εγκάθετους  των  κομμάτων και τις διασυνδέσεις τους, πότε  με τις  παρυφές και πότε με τον πυρήνα της παρανομίας και της τρομοκρατίας.

-Εξαντλητικά ωράρια, εργασία και τις επτά ημέρες τη βδομάδα, χωρίς ανάπαυση παλιότερα και εξευτελιστικές αποζημιώσεις μετά. Μεταθέσεις και συχνές μετακινήσεις, έκτακτες και συχνές αλλαγές υπηρεσίας και κλητεύσεις   για σοβαρά συμβάντα μέρα και νύχτα,  άγχος, αγωνία και αβεβαιότητα για το άγνωστο, το  επικίνδυνο, συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα απογοήτευσης και ψυχικής φθοράς.

-Η Πολιτεία, παντελώς αδιάφορη , αφήνει έκθετη και απροστάτευτη την Αστυνομία, απονέμοντας της τα εύσημα  κάθε φορά που οι επικοινωνιακές της ανάγκες το απαιτούν, αμβλύνοντας τις εντάσεις  που με τις αλλοπρόσαλλες, άδικες και παράνομες ενέργειές της η ίδια προκαλεί.

-Σ ένα Κράτος Δικαίου, που υποτίθεται ζούμε, στοιχειώδες υποχρέωσή του είναι η τήρηση, πρώτα  από  το ίδιο, των Νόμων και των δεοντολογικών κανόνων, όπως ο σεβασμός της λειτουργικής ανεξαρτησίας και των οικονομικών απολαβών  των θεσμικών οργάνων και ιδιαίτερα της Αστυνομίας, όπως από το Σύνταγμα ρητά προβλέπεται, αλλά από την Πολιτεία αγνοείται.

-Ο ΄Ελληνας αστυνομικός ΠΟΤΕ του δεν προέταξε το ατομικό του συμφέρον και δεν εξάρτησε την υποχρέωση προστασίας του πολίτη από τις αμοιβές του. Εκτελώντας αγόγγυστα τα καθήκοντά του κατόρθωσε να κρατηθεί στην κορυφή της εκτίμησης του πολίτη, που έπαψε πλέον να παραμυθιάζεται από τους κάθε είδους λαϊκιστές και ταχυδακτυλουργούς.

-Ο ΄Ελληνας αστυνομικός, δεν απήργησε. Δεν έκλεισε τα αστυνομικά Τμήματα. Δεν αρνήθηκε την οφειλόμενη στον πολίτη συνδρομή. Δεν έκανε ολιγόωρες ή πολύωρες στάσεις  εργασίας, που ακόμα και οι δικαστικοί έκαναν, παρά τη συνταγματική επιταγή του άρθρου 20 του Συντάγματος που τους απαγορεύει την οποιασδήποτε μορφής απεργία. Εκτός και αν η ολιγόωρη, ή πολύωρη αποχή από την εκτέλεση υπηρεσίας δεν αποτελεί απεργία.

-Οι  αστυνομικοί έχουν την συνειδησιακή ικανότητα να εκτιμούν τις δύσκολες στιγμές που περνάει η Χώρα μας και ο λαός της.  Ξέρουν πως υπάρχουν οικογένειες που κανένα από τα μέλη τους δεν εργάζεται. Που δεν έχουν να φάνε, να πληρώσουν λογαριασμούς, να πάνε στο γιατρό.

-Ξέρουν όμως ότι την ίδια στιγμή  που ο Αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ αμείβεται με κάτι παραπάνω από  χίλια πεντακόσια ευρώ το μήνα και ζώντας στην Αθήνα βλέπει μόνο μια φορά τη βδομάδα την οικογένειά του, απλοί  υπάλληλοι   της ΔΕΗ, της Βουλής και άλλων Οργανισμών  παίρνουν πολύ περισσότερα. Ξέρει ότι πάρα πολλά γίνονται κάτω απ το τραπέζι.

-Ο ΄Ελληνας αστυνομικός  όσο και αν νοιώθει αδικημένος, πικραμένος και αηδιασμένος για τη στάση της Πολιτείας ποτέ δεν θα γίνει οσφιοκάμπτης  και επιλήσμων του καθήκοντός του .Οφείλει αυτή την ύστατη ώρα που παίρνονται ερήμην του σημαντικές αποφάσεις που πλήττουν ακόμα περισσότερο τους μισθούς και τα μερίσματα των Ταμείων τους, να εναντιωθεί  και να απαιτήσει την  άμεση εφαρμογή της τελευταίας Απόφασης του Σ.τ.Ε για τη στοιχειώδη σε πρώτη φάση ηθική και νομική  του ικανοποίηση.

-Γιατί δεν ήταν αυτός που βούλιαξε τα  ασφαλιστικά του Ταμεία, αλλά στο μέτρο της συμμετοχής του στην καταβολή κρατήσεων και της συμμετοχής του στις αποφάσεις των Δ.Σ, λειτούργησε  κατά τρόπο που εξασφάλιζε  απόλυτα τη βιωσιμότητά τους.